Flora

Dzięki! Też pozdrawiam :)

stach

- W przedszkolu grałem w sztuce, byłem zającem. :-D
- W podstawówce zostałem elektronikiem, nawet mieliśmy z kolegą niezłe "labolatorium".

- W okolicach gimnazjum zostałem programistą, bo dostałem komputer.
- W szkole średniej zostałem muzykiem i śpiewakiem, bo dostałem gitarę elenktyczną i spotkałem kolegów, których to kręciło.

- Na studiach koleżanki chciały, żebym ich uczył programowania. Wzbraniałem się, że nie jestem dobrym nauczycielem. Okazało się, że się myliłem.
- Potem miałem okres bycia emocjonalnym poetą, więc poznałem najlepszą studentkę w Polsce, która miała podobne zainteresowania. Pisaliśmy wspólnie dziwne wiersze.

- Potem "wydoroślałem" i byłem kreatywny. Starałem się być odważny w robieniu czegoś, czego nikt nie chce się podjąć (ze względu na trudność). To bardzo mnie rozwijało.

Wydaje mi się, że to co robimy w życiu, to przypadek. Zwykle mam tak, że zajmuje się czymś, bo to mnie ciekawi. Niedługo potem okazuje się, że ktoś mnie potrzebuje, właśnie ze względu na tę wiedzę.
Nie wiem co to znaczy być w czymś najlepszym, chyba nie ma takich ludzi. Zazwyczaj nie zależy mi na porównywaniu się z innymi. Uważam, że więcej jest w tym wad niż zalet. Ważniejsze jest chyba to by czuć się pozytywnie z tym co robisz. Człowiek w ciągu swojego życia może nauczyć się tak wiele, że nie warto się ograniczać.
Jedyne negatywne cechy dorosłości jakie zauważam, to dziwne uwielbienie do rzeczy z czasów dzieciństwa i młodości. To głupie, bo te rozwiązania są przestarzałe i mało atrakcyjne, jednak czasem wmawiam innym, że powinny być używane dzisiaj, ze względu na prostotę, czytelność i styl.

Psycholodzy i doświadczone osoby mówią, żeby oddzielić hobby od pracy. Praca jest po to, by potem wydać pieniądze na przyjemności. Na hobby, na to co nas rozwija.

Trzymaj się ciepło i znajdź to, czego poszukujesz :-)